Wandelinfluencer Roos Freije over de kracht van lopen in het najaar
-
Rust vinden
op Het Ziltepad
Wandelen in de herfst vraagt iets anders. De lucht is fris, het pad modderig, het licht kort. Toch is dat precies wat wandelinfluencer Roos Freije zo trekt aan het najaar. Ze liep vier etappes van Het Ziltepad – van Sint Jacobiparochie naar Peins, van Peins naar Zurich, Zurich naar Stroe en van Stroe naar Oosterland – en overnachtte in de dorpskerk van Zurich. Haar verhaal laat zien hoe het landschap in de herfst een ander soort rust biedt aan wie het pad bewandelt.
Zaterdagmorgen, vlak na zonsopkomst. De wind trekt aan, de lucht is zwaar. Toch vertrekt Roos vanuit Sint Jacobiparochie. “Die afwisseling van storm, zon en weer storm maakt het juist avontuurlijk,” zegt ze. In de verte verdwijnen dorpen achter nevel, het water kleurt donkergrijs. Even later breekt het licht door, en voor een paar minuten lijkt alles stil te vallen.
Voor Roos is het weer nooit bepalend. “Ik zie regen als onderdeel van het wandelen. Het hoort erbij.” Ze is gewend aan het ritme van dagen buiten, in beweging. “Goede schoenen, een rugzak en gewoon gaan.” Terwijl ze richting Peins loopt, trekt de lucht open. In de verte loopt een kudde schapen over de dijk. De wind ruist door het gras. Rustiger dan dit wordt het niet.
Ruimte in je hoofd
Na een paar dagen wandelen merkt Roos wat de beweging met haar doet. “Zodra ik op dit punt in mijn tocht ben, verdwijnen de piekergedachten of kan ik er met afstand naar kijken.” Ze zegt het rustig, alsof het vanzelf spreekt. “Het leven wordt heel simpel als je wandelt. Je hoeft alleen maar een stap naar voren te zetten.”
Het landschap helpt mee. De lucht hangt laag, het land ligt open. Regenbogen lichten kort op boven de weilanden, het water in de sloten beweegt traag mee met de wind. Wandelen brengt rust, maar ook overzicht. “Het relativeert. Alles wordt kleiner als je buiten bent.” Ze houdt even stil, kijkt naar de horizon. Geen haast, geen afleiding. Alleen het ritme van haar stappen. “Dat is genoeg,” zegt ze.
Een nacht in de kerk
In Zurich wacht een vrijwilliger haar op met een sleutel en een glimlach. Samen klappen ze de stretcher uit tussen de blauwe muren van de dorpskerk. “Toen zij wegging, dacht ik wel: ik ben helemaal alleen in een kerk, met een kerkhof,” vertelt Roos. Ze lacht. “Maar het voelde goed. Ik heb wat lampjes aangelaten, dat was genoeg.”
Buiten stormt het, binnen is het stil. Af en toe kraakt het hout, de wind fluit door de kier van een raam. “Je hoort alles: de wind, de bomen, het gebouw zelf. Niet eng, eerder bijzonder.” De volgende ochtend ontbijt ze op een kerkbank met yoghurt en thee, het eerste licht valt door de glas-in-loodramen. “Mensen vinden het leuk dat je in het dorp loopt, in de kerk slaapt en interesse toont in de omgeving. Ze vertellen graag over waar ze wonen.” Die ontmoetingen maken de route voor haar compleet.
De kracht van het najaar
Voor veel mensen begint het wandeljaar in de lente. Roos denkt daar anders over. “In de herfst en winter is het rustig, dat vind ik juist fijn. Je hebt soms de natuur voor jezelf.” Ze stopt even, haalt diep adem. “Langs het water, met wind in je gezicht, voel je dat je leeft.”
Haar tips zijn eenvoudig: neem goede kleding mee, en iets warms te drinken. “Midden in de natuur smaakt koffie of thee dubbel zo goed.” Het pure, sobere van het najaar maakt wandelen extra waardevol. Geen drukte, geen hitte, alleen lucht, water en klei. “Je hoeft er niet ver voor weg. Nederland heeft plekken die nog echt zijn.” Het Ziltepad – en daarmee de Waddenkust – is er daar één van.
Over Roos Freije
Twee jaar geleden liep ze het Pieterpad. Daar begon haar liefde voor wandelen. Sindsdien deelt ze haar tochten met ruim 40.000 volgers. “Veel mensen willen solo wandelen maar durven niet. Ik laat zien hoe ik het aanpak, en dat helpt.” Voor Roos is wandelen meer dan bewegen. Het is vrijheid. “Ook al ben je twee dagen weg, het voelt alsof je een week op vakantie bent geweest.” Ze kijkt naar de horizon, waar het licht alweer verandert. “Ik wil Het Ziltepad verder lopen. Uiteindelijk wil ik het helemaal doen.” Dat zegt ze met dezelfde rust waarmee ze loopt: stap voor stap.
