Het Wad wordt bedreigd

Je kunt het je niet voorstellen nu je hier zo fietst en geniet van het uitzicht, maar het kan zijn dat de Waddenzee voor het eind van deze eeuw niet meer bestaat. Dit unieke natuurgebied dreigt permanent onder water komen te staan door de stijgende zeespiegel en de bodemdaling door gas- en zoutwinning.

De zandplaten van de Wadden vallen nu nog twee keer per dag droog. Dat trekt onder meer grote groepen trekvogels die op zoek zijn naar voedsel. Als het gebied niet meer droog komt te liggen, is dat rampzalig voor bepaalde flora en fauna.

Het is niet de eerste keer dat de Waddenzee door toedoen van de mens in acuut gevaar verkeert. Jonkheer Pieter Teding van Berkhout liet eind negentiende eeuw een dam tussen Ameland en het vasteland aanleggen. Door natuurlijke aanslibbing zou als vanzelf land ontstaan. Stormen in 1881 en 1882 sloegen aanzienlijke gaten in de dam en maakten een einde aan het inpolderen van het Wad. Bij laagwater kun je de restanten van de dam nog zien.

Ook anderen maakten plannen om de Waddenzee droog te leggen. Zo had de overheid begin jaren zestig van de vorige eeuw het plan om twee dammen naar Ameland aan te leggen. Een zestienjarige jongen die als wadloper kennis had gemaakt met het Wad schreef een ingezonden brief naar enkele dagbladen om tegen dit plan te protesteren. Natuurliefhebbers, bewoners van het waddengebied en biologen schaarden zich achter hem en keerden zich fel tegen de aantasting van dit gebied. Het betekende de geboorte van de Waddenvereniging.

Of de Waddenvereniging samen met andere natuurorganisaties het tij kan keren is nog maar de vraag. Mensenhanden hebben dit natuurgebied gecreëerd en zijn wellicht ook verantwoordelijk voor het verdwijnen ervan.