De zeedijk

De bewoners van dit gebied hebben altijd een haat-liefde verhouding met de zee gehad. Die zorgde voor vruchtbare grond, vis in overvloed en mogelijkheden voor handel. Maar ze kon ook allesvernietigend toeslaan.

Eigenlijk beginnen de water- werken, waar Nederland later beroemd om werd, hier aan de Waddenkust. Eerst werd alleen vee geweid, maar al snel kwamen er bewoonbare terpen op de hogere kwelderwallen en werd akkerbouw mogelijk. Stormvloeden en dijkdoorbraken maakten dijkringen noodzakelijk. Zo drongen de bewoners de zee steeds verder terug.

Inmiddels beheert Wetterskip Fryslân ruim 200 kilometer aan dijken die tegen overstromingen beschermen. De Deltawet, vastgesteld na de stormvloed van 1953, bepaalde dat de zee- werende dijken verhoogd en versterkt moesten worden. Over het bedijken van Noard Fryslân Bûtendyks volgde een lange ‘strijd’ tussen ‘natuur’ en ‘landbouw’. Het kabinet Van Agt hakte de knoop door met de uitspraak: ‘Pootaardappels zijn mooi, maar de Waddenzee is mooier’. Daarmee kwam de zeedijk over het bestaande tracé liggen. De huidige zeedijk is rond 9 meter boven Normaal Amsterdams Peil (NAP), even hoog als de historische terp in Hegebeintum.

De inwoners van Blije zijn trots op ‘hun’ groene dijk, die als een moederarm op de grens van twee werelden ligt. Nog steeds ter bescherming van de zee, maar ook als een podium. Want waar kan je het landschap en de geschiedenis van dit gebied beter beleven dan op deze plek, aan weerszijden van de zeedijk?