De Wierdijk

Rond de elfde eeuw was het veen rond Wieringen en Texel zo sterk geërodeerd en door stormvloeden weggeslagen dat de beide eilanden ontstonden. Vanaf dat moment bedreigde het water de lagere kuststroken. Hierop werden dijken aangelegd ter bescherming van het land: de wierdijken. Deze dijken hadden een front van gedroogd en samengeperst wier (eigenlijk zeegras). Erachter werd het wier verstevigd met een aarden wal. Het wier bleef op zijn plaats door houten palen die in de grond werden gestoken. Het zwakke punt van deze dijken was het steile front. Wanneer buitendijks land ontbrak, beukten de golven direct op de dijk die meer de vorm van een muur had. Door de golfslag werden de dijken ondergraven. Een ander probleem vormde het inklinken van het wier, waardoor dit telkens aangevuld moest worden. Na de Allerheiligenvloed van 1 november 1570 stonden grote delen van Holland onder water.

Mede door de paalworm, die de houtenpalen aantastte, ging men aan het einde van de achttiende eeuw over tot een ander vorm van dijkaanleg. De nieuwe dijken hadden een flauwer talud dat aan de voet was versterkt door keien.

Door het buitendijkse land van de Waard Nieuwland en de bedijking hiervan in de 1848 is de Wierdijk aan de zuidkant van het eiland blijven bestaan. De dijk is sinds 1986 een provinciaal monument. Enige jaren geleden zijn de verschillende ontwikkelingsfasen van de Wierdijk ter hoogte van de Burgerweg gereconstrueerd, waardoor een beeld kan worden gevormd hoe deze er vroeger hebben uitgezien.

Niet ver van deze plek staat de laatste Wierschuur van Wieringen. Daar is tegenwoordig een luxe groepsaccommodatie gevestigd: Wierschuur Nieuwland.

Bron: NMF Erfgoedadvies; Oneindig Noord-Holland